کدامیک برای شما مناسبتر است؟
اصولاً اختلاف نظر زیادی در بین متخصصان برای پاسخ به این سوال وجود دارد. در هر جمع آفرودی که باشید، استدلالهای مختلفی برای اثبات برتری هر یک از آنها خواهید شنید و به همین دلیل رسیدن به جواب متقن در این زمینه کار مشکلی است. در سالهای اخیر استقبال از وینچ های طنابی بیشتر شده است اما پاسخ به اینکه کدامیک برای خودروی دودیفرانسیل شما مناسبتر است، نیاز به کنکاش بیشتری دارد.
وینچ کابلی
از زمان ساخته شدن وینچها، استاندارد مورد استفاده برای کابلهای فولادی، استاندارد صنعت هواپیماسازی بوده است که دارای دوام و عمر بیشتری نسبت به طنابهای سنتتیک هستند ولی تفاوت موجود در وزن و مقاومت کششی خود را نشان می دهد. فولاد بهترین رشته برای استفاده در مسیرهای با سایش بالا مانند زمین‌های گلی، صخره ای و ماسه ای است و کمتر مستعد فرسودگی و فرسایش است. همچنین کابل فولادی مقرون به صرفه تر و نیازمند نگهداری کمتر می باشد.
در مقابل، احتمال زنگ زدگی کابل های فولادی و ایجاد پلیسه بر روی کابل وجود دارد و کار با کابل فولادی نیازمند دستکش مخصوص است. برخی از آفرودی ها پیشنهاد می کنند که برای جلوگیری از پدیده زنگ زدگی، کابل فولادی باید با لایه نازکی از روغن زنجیر یا WD-40 محافظت شود. کابل فولادی همچنین مستعد گره خوردگی است که باعث می شود به درستی روی طبلک وینچ پیچیده نشود و مقاومت آن کاهش یابد.
وینچ با طناب سنتتیک
طناب های سنتتیک از اواسط دهه 90 میلادی به عنوان جایگزینی برای کابل های فولادی مطرح شده اند. طناب های سنتتیک اولیه از رشته‌های پردوامی که در صنعت دریانوردی و ماهیگیری بکار می رفتند، ساخته شده بودند. استفاده از وینچهای طنابی تا حد قابل توجهی ایمن تر از وینچهای کابلی بوده و در بسیاری از مسابقات آفرود بین المللی استفاده از وینچهای طنابی، اجباری میباشد.
طنابهای سنتتیک به طور قابل توجهی سبکتر از کابلهای فولادی هستند و به همین دلیل انرژی کمتری در خود ذخیره می کنند ولذا به هنگام پاره شدن خطر کمتری دارند. همچنین سبکی این طنابها می تواند برای ماشینهایی که نسبت به وزن وارده به محور جلو حساس هستند یک مزیت بشمار رود. به علت انعطاف پذیری بالا و وزن کم، کار کردن با طناب بسیار آسانتر است و همچنین در این طنابها دیگر مشکلاتی همچون گره خوردگی و تشکیل پلیسه که در کابلهای فولادی رخ می دهد، وجود نخواهد داشت و می توان بدون دستکش نیز با این طنابها کار کرد.
با وجود اینکه طنابهای سنتتیک مقاومت گسیختگی بالایی نسبت به کابلهای فولادی دارند اما این بدین معنی نیست که این طنابها هرگز گسیخته نخواهند شد. اما بر خلاف کابلهای فولادی طناب در صورت گسیختگی، قابلیت تعمیر را با استفاده از تکنیکهای مناسب بافتن و تابیدن رشته های طناب دارد. طنابهای سنتتیک همچنین قابلیت شناور شدن دارند که کار کردن با آنها را در داخل آب و گل و لای آسان می کند.
علی رغم تمام مطالب ذکر شده، طنابهای سنتتیک معایبی نیز دارند؛ از جمله آسیب پذیر بودن در برابر اشعه فرابنفش خورشید، مواد شیمیایی و گرما و سایش که همگی می توانند باعث کاهش مقاومت طناب شوند. برای جلوگیری از سایش طناب می توان کل طول طناب را توسط غلافهای ضد سایش پوشش داد. همچنین برای جلوگیری از انتقال حرارت طبلک به طناب نیز میتوان از غلاف ضدحرارت برای بخشهایی از طناب که در تماس با طبلک هستند استفاده کرد. مشکل دیگر در استفاده از وینچ طنابی قابلیت نگهداشتن آب توسط طناب است که باعث افزایش وزن و در برخی شرایط انجماد شده و باعث کاهش عملکرد وینچ شود.
طنابهای سنتتیک نیازمند نگهداری دقیقتری هستند، چرا که دانه های شن و ماسه و گل و لای می توانند به هسته طناب نفوذ کرده و باعث فرسایش و کاهش مقاومت طناب گردند، بنابراین باید هر از گاهی طناب را از وینچ جدا کرده و شست.
نتیجه گیری
در نهایت باید گفت درصورتی که هر دو نوع وینچ در وضعیت مناسبی باشند کاملاً به کمک شما خواهد آمد و انتخاب هر یک به ترجیح خود شما، بودجه شما و نیز نوع مسیرهای آفرودی بستگی دارد، همچنین مدت زمانی که برای نگهداری وینچ خود اختصاص می دهید، می تواند در انتخاب شما مؤثر باشد.
نویسنده: شان پی. هولمن
منبع: مجله FourWheeler
ترجمه: 4wdtools.com
بازنشر این مقاله تنها با ذکر منبع آزاد است.
